3:13 PM
NPNG(MyanmarP)
ရာသီဥတုေအးခ်မ္းတဲ့ ေနရာေတြဆုိတာ ေနလုိ႕ေကာင္းတယ္လုိ႕ လူတကာပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေျပာေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ၾကီးျမဳိ႕ေလးဟာ ျမဳိ႕ျပအဆင့္အတန္းလည္း ေကာင္းတယ္။ ရာသီဥတုကုိ ၾကည့္မယ္ဆုိလည္း ေအးခ်မ္းလွတဲ့အတြက္ အပန္းေျဖသူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ လည္ပတ္ႏုိင္ဖုိ႕ အဆင္ေျပေစပါတယ္။ ျမန္မာျပည္သည္ ပူျပင္းတဲ့ ရာသီဥတုကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားတဲ့အတြက္ လူတုိင္းသည္ အေအးဓာတ္ကုိ ခုံမင္ႏွစ္သက္ၾကပါတယ္။ ေတာင္ၾကီး၊ ကေလာ၊ ေအာင္ပန္း၊ ျပင္ဦးလြင္၊ မုိးကုတ္ စတဲ့ျမဳိ႕ေတြလုိ လူေတြရဲ႕ စိတ္ကုိ ေအးခ်မ္းမႈ ေပးႏုိင္တာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ သိပ္အမ်ားၾကီးရွိမယ္ မထင္ပါဘူး။
ျမစ္ၾကီးနားႏွင့္ ခ်င္းေတာင္တန္းေတြကုိ မေရာက္ဘူးလုိ႕ ေရာက္ဖူးခ်င္တာကလြဲ၍ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ မေနလုိၾကပါ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဤေဒသမ်ားတြင္ လူအေရာက္အပါက္နည္းျပီး အပန္းေျဖဖုိ႕အတြက္ လည္ပတ္ျခင္းမ်ဳိး နည္းပါးလွပါတယ္။ ပူလြန္းတ့ဲအတြက္ အေအးဓာတ္ကုိ ၾကဳိက္ၾကတယ္ဆုိေပမယ့္ အရမ္းေအးတဲ့ ခ်င္းေတာင္တန္းလုိ ေနရာမ်ဳိးေတြကုိ အေအးခံဖုိ႕အတြက္ မည္သူမွ သြားေရာက္မည္မဟုတ္။ အေတြ႕အၾကဳံအရ၊ တာ၀န္အရ၊ ဗြီဒီယုိမွတ္တမ္း၊ ရုပ္ရွင္ရုိက္တာကလြဲရင္ က်န္ေသာ ကိစၥရပ္မ်ားအတြက္ အလည္ပတ္သြားမည့္သူ နည္းပါလွေခ်သည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အရမ္းေအးတဲ့ ရာသီဥတုေတြ ျဖစ္ေနလုိ႕ပါပဲ။ ခ်င္းျပည္နယ္မွာက ႏွင္းေတြက်တတ္ပါတယ္။ ရံဖန္ရံခါ ေရခဲတတ္တဲ့အတြက္ အျမဲလုိလုိ အပူခ်ိန္ရေနတဲ့ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာႏွင့္ အလယ္ပုိင္းသားေတြ အတြက္ က်န္းမာေရး အခက္အခဲ ရွိႏုိင္ပါတယ္။
ေတာင္ၾကီးျမဳိ႕ ႏွင့္ ျပင္ဦးလြင္ျမဳိ႕ေတြသည္ ရာသီဥတုအရ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ ေနထုိင္လုိ႕ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ဒီအခ်က္သည္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မဟုတ္ပဲ ေရာက္ဖူးသူေရာ၊ မေရာက္ဖူးတဲ့သူေတြကပါ သတ္မွတ္ထားခဲ့ၾကတာ ယေန႕အခ်ိန္ထိပါပဲ… ထုိ႕အျပင္ ေတာင္ၾကီးျမဳိ႕ ေရႊေညာင္ဘူတာမွ ေရႊေညာင္သုိ႕ သြားျပီး… ေလွမ်ားစီးသြားမယ္ဆုိရင္ အင္းေလးေဖာင္ေတာ္ဦး ဘုရားသုိ႕ ေရာက္ရွိပါမယ္။ ပင္တယဂူေတြအျပင္ အျခား အထင္ကရေနရာေတြကုိလည္း သြားႏုိင္ပါေသးတယ္။ ျပင္ဦးလြင္ျမဳိ႕မွာဆုိရင္ မဟာအံ့ထူးကံသာဘုရား၊ ပိတ္ခ်င္းေျမွာင္၊ ပြဲေကာက္ေရတံခြန္ေတြကုိလည္း သြားေရာက္လည္ပတ္ ႏုိင္သလုိ ဘုရားေစတီပုထုိးမ်ားအား ဖူးေမွ်ာ္ျခင္းမ်ားလည္း ျပဳလုပ္ႏုိင္ပါေသးတယ္။
စာေရးသူသည္ ေတာင္ၾကီးျမဳိ႕မွာ ေနဖူး၍ ေအးျမတဲ့ရာသီဥတုကုိ ခံစားဖူးခဲ့သည္။ ထုိစဥ္က ငယ္ရြယ္ေသာ တက္ၾကြေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေနထုိင္ကာ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ၾကီးျမဳိ႕မွေပးေသာ ရာသီဥတု ေအးျမမႈႏွင့္ သဘာ၀ရႈခင္းသာယာလွပမႈ၊ ေတာင္တန္းေတြႏွင့္ ေစတီပုထုိးမ်ားအား ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ရခဲပါတယ္။ ထုိ႕အျပင္ ဓေလ့ထုံးတမ္း ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ပြဲေတာ္မ်ားမွာလည္း ပါ၀င္ဆင္ႏြဲခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဤအခ်ိန္တုန္းက စာေရးသူအေနျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား အမွတ္ရစရာေလးေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ၀ါးႏွစ္ျပန္သုံးျပန္ေလာက္ ျမင့္မားတဲ့ မီးပုံးပ်ံၾကီးေတြကုိ ျပဳလုပ္ျပီး ေက်ာင္းကထိန္၊ သီတင္းကြ်တ္ပြဲႏွင့္ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေတြမွာ လြတ္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ ထုိ႕အျပင္ မီးပုံးပ်ံရုိးရုိး မဟုတ္ပဲ ေအာက္ေျခတြင္ ယမ္မ်ားကုိ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျပဳလုပ္ထားကာ အလွေဖာ္ထားၾကသည့္ အတြဲတစ္တြဲလည္း ပါ၀င္ေသးသည္။ ၎ကုိ ေအာက္တြဲဟု ေခၚပါသည္။ ျပီးခဲ့တဲ့ တန္ေဆာင္တုိင္ကုိလည္း လြမ္းမိပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ေက်ာင္းေနဘ၀ မွတ္မိတာေလးကုိ ဒီဇင္ဘာလႏွင့္ ေအးျမမႈကုိ သတိရမိလုိ႕ ေဖာ္ျပလုိက္တာပါ။
ေက်ာင္းေနဘ၀ဆုိေတာ့ လူတုိင္းကုိယ္စီ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြ ရွိခဲ့ၾကမွာပါ။ အဲဒီအထဲမွာမွ အခင္ဆုံး၊ အခ်စ္ဆုံး၊ စိတ္သေဘာထား အေကာင္းဆုံး၊ ေလးစားရေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိျပီး ပုိင္ဆုိင္ဖူးပါလိမ့္မယ္။ ထုိ႕အျပင္ အမုန္းဆုံးလူဆုိတာလည္း ရွိႏုိင္ပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ အမုန္းဆုံးလူရယ္လုိ႕ မရွိခဲ့တဲ့အတြက္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပမည္ မဟုတ္ပါ။ ယခုထိလည္း အမုန္းဆုံးဆုိတာ မရွိေသးပါဘူး။ ေၾကျငာ၀င္တာေတာ့ မဟုတ္ရပါဘူး….။
ေက်ာင္းသားဘ၀ ျဖတ္သန္းလာတဲ့အထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေပါင္းမ်ားစြာ ၾကဳံေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။ လူတန္းစာအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႕ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခ်မ္းသာတ့ဲ အသုိင္းအ၀ုိင္းထဲက ရွိသလုိ၊ စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္ အသုိင္းအ၀ုိင္းအျပင္ ဆင္းရဲတဲ့ အသုိင္းအ၀ုိင္းထဲက လူေတြနဲ႕လည္း သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ထူးျခားဆုံးေသာ အခ်က္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ခုႏွစ္တန္းႏွစ္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အိမ္ေဘးနားကုိ ေျပာင္းလာတာက စပါတယ္။ သူတုိ႕က ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ဆုိေပမယ့္ အၾကီးေကာင္က စာေမးပြဲက်တာမ်ားလုိ႕ အငယ္ေကာင္ႏွင့္ တစ္တန္းထဲျဖစ္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ပါ အတန္းတူသြားတာေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကုိ ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာ ေပါင္းသင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္တူရြယ္တူျဖစ္တဲ့ အငယ္ေကာင္နဲ႕ ပုိေပါင္းမိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ေက်ာင္းမွာေတာ့ အခန္းမတူၾကဘူး။ အိမ္မွာ ဟုိဘက္ဒီဘက္ဆုိေတာ့ အျမဲတမ္းေတြ႕ေနၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေတြက စာအေတာ္ဆုံးထဲမွာလည္း မပါၾကဘူး။ အညံ့ဆုံးစာရင္းမွာလည္း မပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕မေရာက္တေရာက္ထဲမွာေတာ့ ပါ၀င္ေနတယ္။ စာကေတာ့ လုပ္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းကျပန္တာနဲ႕ က်ဴရွင္ကုိ အတန္းပုိင္ဆရာမဆီမွာ သြားတက္ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ သုံးေယာက္စလုံး တစ္၀ုိင္းထဲတက္တာပါ။ မနက္ေက်ာင္းသြားရင္ အတူတူသြားလုိက္ ျပန္လာရင္ က်ဴရွင္မွာေတြ႕လုိက္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ျခင္ခတ္၊ ေဘာလုံးကန္ အတူတူဆုိေတာ့ ရင္းႏွီးမႈလည္း ပုိမုိလာတာေပါ့။ တခါတေလဆုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ မီးပုံးပ်ံကုိ အတူတူလြတ္ၾကတယ္။ ေတာင္ၾကီးမွာက အသီးအႏွံေတြေပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အိမ္ေခါင္းရင္းမွာ ေထာပတ္ပင္တစ္ပင္၊ အိမ္ေရွ႕မွာတစ္ပင္၊ အိမ္ေနာက္မွာက မက္မြန္သီးပင္နဲ႕ သၾကားသီး အပင္ေတြရွိတယ္။ မွတ္မိတာကေတာ့ ေနၾကာပင္နဲ႕ ေျပာင္းဖူးပင္ကုိ ၾကဳိက္သလုိစုိက္ ျဖစ္ထြန္းတယ္။ ညဘက္၀ုိင္းတက္တာဆုိေတာ့ အရမ္းေအးတယ္။ တခါတေလ စုိက္ခင္းထဲမွာ ေျပာင္းဖူးအတူတူ သြားခူးၾကတယ္။ မီးလႈံရင္းနဲ႕ ေျပာင္းဖူးဖုတ္ စားၾကတာေပါ့။ ဆရာမျခံထဲက သစ္ေတာ္သီး သြားခူးလုိက္ေပါ့။ မ်က္ႏွာပြင့္ခ်င္ရင္ေတာ့ ႏွင္းဆီပင္စုိက္… အေလ့က်ေတာင္ ေပါက္တယ္။ ေကာင္မေလးေတြကုိ ေပးရင္ေတာ့ အဆင္ပုိေျပတာေပါ့ဗ်ာ…။ ဒါက အၾကီးေကာင္ လုပ္ေနၾက အလုပ္မုိ႕ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေနေသးတယ္။ ေတာင္ၾကီးျမဳိ႕သည္ တကယ့္ကုိ ေနလုိ႕ေကာင္းတဲ့ ျမဳိ႕ေလးတစ္ျမဳိ႕ဆုိတာ စာေရးသူအေနျဖင့္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ အာမခံပါတယ္။
စာေရးသူက သိပ္ၾကာၾကာေတာ့ မေနခဲ့ရဘူး… တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္သာ ေနခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အရာအရာ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုက သြားတူေနတယ္။ အတန္းေတြက်ေနတဲ့ အၾကီးေကာင္အတြက္ ရည္မွန္းခ်က္က ၁၀ တန္းေအာင္ရင္ ေတာင္ၾကီးတကၠသုိလ္ တက္ဖုိ႕ပဲ။ ရည္းစားေတြလည္း သူကထားတက္ေနျပီးေလ… အေပ်ာ္အပါးအတြက္ သူကကြ်န္ေတာ္တုိ႕ လုိင္းကုိမႏွစ္သက္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အငယ္ေကာင္ ၀ါသနာပါတာက စစ္ဗုိလ္။ ၁၀ တန္းျပီးရင္ ဗုိလ္သင္တန္း တက္မယ္လုိ႕ သူေျပာဖူးပါတယ္။ အမွတ္မထင္ပဲ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ေလးတန္းေလာက္တုန္းက ခင္ခဲ့တဲ့ အကုိတစ္ေယာက္က ဗထူးဗုိလ္သင္တန္းကေန ေတာင္ၾကီးမွာ စစ္ေရးျပဆုိျပီး ေရာက္လာပါတယ္။ အိမ္ကုိလာလည္ရင္းနဲ႕ သူတုိ႕ဗုိလ္ေလာင္းေတြ တည္ခုိေနတဲ့ ေနရာကုိ ေခၚသြားပါတယ္။ အဲဒီမွာစျပီး ကြ်န္ေတာ္လည္း ၀ါသနာပါလာခဲ့တယ္။ ၀ါသနာခ်င္းတူခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕အငယ္ေကာင္တုိ႕ ဘ၀ေပးကံေလးေတြေတာ့ ကြဲျပားျခားနားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ စာေမးပြဲေတြ ေျဖအျပီးမွာပဲ စာေရးသူရဲ႕အိမ္က ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာကုိ တစ္ခါျပန္ေျပာင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ အၾကီးေကာင္ေရာ၊ အငယ္ေကာင္နဲ႕ပါ အဆက္အသြယ္ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ အထက္တန္းတက္စဆုိေတာ့ စာထဲစိတ္ေရာက္ေနတာနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြကုိ ေမ့ေနခဲ့တယ္။ ၉ တန္း၊ ၁၀ တန္းဆုိေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းသစ္ေတြနဲ႕ ေပါင္းသင္းမိတာေပါ့။ ဒါနဲ႕ပဲ ေတာင္ၾကီးက ဟုိႏွစ္ေယာက္ကုိ ေမ့ေနေလရဲ႕။ အသစ္ေတြ႕ေတာ့ အေဟာင္းေမ့ဆုိတာ ဒီလုိေနရာမ်ဳိး သုံးလုိ႕ရမယ္ထင္တယ္။ အေတြးေတာ့ မေခ်ာ္ပါနဲ႕… အသိစိတ္က ေမ့ပစ္ေလာက္ေအာင္ သတိမရေတာ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ မတူေတာ့လုိ႕ ေမ့ေနတဲ့ သေဘာေလာက္ပါပဲေလ။
စာေရးသူ ၁၀ တန္းေအာင္ေတာ့ စစ္တကၠသုိလ္တက္ျဖစ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၀ါသနာပါခဲ့တဲ့ အလုပ္ဆုိေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခု ေအာင္ျမင္တယ္လုိ႕ ဆုိရမွာေပါ့။ အိမ္မွာလည္း ေက်ာင္းဆင္းပြဲတုိင္း ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ နားမလည္ဘူး။ ၾကဳိက္တာေတာ့ ၾကဳိက္တယ္။ ၀တ္စုံတူညီျပီး စစ္ေရးျပကလည္း ညီညာေနေတာ့ေလ။ စစ္မိန္႕သံကလည္း ေကာင္းတယ္။ အျပင္မွာ ငယ္ငယ္က အေမရုိက္လုိ႕ အာျပဲၾကီးနဲ႕ ေအာ္တာက အက်ယ္ဆုံးပဲ။ စစ္တကၠသုိလ္မွာကေတာ့ နာက်င္မႈမပါပဲနဲ႕ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္မွာ ရွိသင့္ရွိထုိက္တဲ့ ပညာရပ္အျပင္ အသံေနအသံထားပါ ေအာင္လာခဲ့တယ္။ အျပင္မွာေနရင္ အဲလုိအသံမ်ဳိး ေအာ္ဖုိ႕ဆုိတာ ကုိယ္ကအဆုိေတာ္လည္း ျဖစ္မယ့္ရုပ္ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါကုိလည္း အားရေက်နပ္မိ၍ စစ္တကၠသုိလ္ကုိ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ၀တ္စုံအျဖဴနဲ႕ ဆင္းရတာကုိ ၾကဳိက္တာပါ။ တကယ္တမ္း ေက်ာင္းဆင္းပြဲ စစ္ေရးျပေတြက်င့္ေတာ့မွ မ်က္လုံးေတြကုိ ၾကိမ္းေနေအာင္ ခံစားရတာ သိေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိပ္ေရးပ်က္လုိ႕ မရဘူး။ အားနည္းလုိ႕ မရဘူးေလ။ မႈးျပီးေမ့မွာထက္ စစ္မိန္႕သံအတုိင္း လုိက္လုပ္ႏုိင္ဖုိ႕က အေရးၾကီးတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္သိပ္သေဘာက်ခဲ့တဲ့ ဒီ၀တ္စုံအျဖဴၾကီးနဲ႕ ကုိယ့္ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ ကုိယ့္ကုိျပန္ၾကည့္ေနမယ့္ လူငယ္ေတြအတြက္ ရဲရဲေတာက္ျဖစ္ေအာင္ စံနမႈနာျဖစ္ေအာင္ စစ္ေရးျပနဲ႕အညီ လုိက္ပါလုပ္ေဆာင္ျပီး စိတ္ဓာတ္ရွိေၾကာင္း ျပခဲ့ရေသးတာေပါ့ေလ….။ ဒါကစာေရးသူ စစ္တကၠသုိလ္ တက္ခဲ့စဥ္က တစ္စိတ္တစ္ေဒသေလးပါ။ ေရးရင္ေတာ့ ကုန္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေရးေနရရင္ အမိစစ္တကၠသုိလ္ကုိ အရမ္းလြမ္းမိပါတယ္။ ေၾသာ္…စစ္တကၠသုိလ္ဆုိတာကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ဒုတိယအေမတစ္ေယာက္ပါပဲေလ။ သူေမြးထုတ္ေပးခဲ့လုိ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ဒီလုိေနႏုိင္ခဲ့ၾကတာပါ။ ေမြးအေမမွာ ေက်းဇူးေတြ ဆပ္လုိ႕မကုန္ႏုိင္ေအာင္ ရွိသလုိ။ သူ႕မွာလည္း ဘယ္လုိေက်းဇူးမ်ဳိးေတြ ရွိသလဲဆုိတာ စစ္တကၠသုိလ္ တက္ဖူးသူတုိင္း သိၾကလိမ့္မယ္လုိ႕ စာေရးသူ ယုံၾကည္ေနပါတယ္။
အဲဒီလုိ ကြ်န္ေတာ္စစ္တကၠသိုလ္ တက္ေနခ်ိန္မွာ ေတာင္ၾကီးက ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဘယ္ေတြေရာက္ေနလဲ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆက္အသြယ္ မရခဲ့ပါဘူး။ စစ္တကၠသိုလ္ထဲမွာ သူပါမလားလုိ႕ မၾကည္ရဲၾကည္ရဲ လူတုိင္းမျမင္ရတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႕ေတာင္ စာေရးသူ လုိက္ရွာမိပါေသးတယ္။ မေတြ႕မိခဲ့ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိေတာ့ ေတြ႕ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အငယ္ေကာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ၁၀ တန္းႏွစ္မွာ အတူတက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ။ ဒီလုိနဲ႕ စစ္တကၠသိုလ္တက္ျပီး ပထမႏွစ္အျပီး ခြင့္ရလုိ႕ အိမ္ျပန္ေတာ့ အေမက ေျပာပါတယ္။ အငယ္ေကာင္နဲ႕ အၾကီးေကာင္တုိ႕ အိမ္လာသြားၾကတယ္။ အၾကီးေကာင္ကေတာ့ ၉ တန္းမေအာင္လုိ႕ ေက်ာင္းထြက္လုိက္ျပီးတဲ့။ အငယ္ေကာင္ကေတာ့ သားလုိပဲ ၁၀ တန္းေအာင္ေတာ့ ဗုိလ္သင္တန္း ေလွ်ာက္တာ မရလုိက္ဘူး။ အထက္တန္းစတက္ေတာ့ သူယူထားတဲ့ ေမဂ်ာက ၀ိဇၨာတြဲျဖစ္ေနလုိ႕ ကန္႕သတ္ခ်က္ထဲ ပါသြားတယ္။ သနားပါတယ္ အငယ္ေကာင္က ေတာ္ေတာ္လုပ္ခ်င္ေနတာလုိ႕ အေမကေျပာပါတယ္။ ေနာက္ျပီး သားက စစ္တကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေဆးစစ္ကာလတုန္းက သားရုိက္ျပီး အေမတုိ႕ဆီပုိ႕လုိက္တဲ့ မုိးကာအက်ီၤနဲ႕တစ္ပုံရယ္ ေသနတ္ကုိင္ျပီး ရုိက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပုံေတြကုိ ျမင္သြားေတာ့ သူပုိျပီး နာက်င္သြားတယ္ထင္တယ္။ အခုေတာ့ သူစစ္တပ္ထဲ၀င္သြားျပီးလုိ႕ သူ႕အေမက ေျပာလာတယ္။ သားတုိ႕စစ္တကၠသိုလ္မွာ အေျခခံသင္တန္း အျပီးမွာ ေဒါက္တင္ပြဲလုပ္ျပီး သိပ္မၾကာဘူး။ ရဲေဘာ္အဆင့္နဲ႕ တပ္ထဲကုိ ၀င္သြားတယ္။ အငယ္ေကာင္ကေတာ့ အေမတုိ႕ကုိ ေျပာသြားတယ္… ကြ်န္ေတာ္ဗုိလ္အရမ္း ျဖစ္ခ်င္တယ္။ စာေရးသူကုိလည္း အားက်တယ္။ ဒါေၾကာင့္ နည္းလမ္းတစ္ခုခုနဲ႕ ရေအာင္သူ စစ္တပ္ထဲ ၀င္သြားရွာတယ္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ၁၀ တန္းေအာင္ထားေတာ့ ဟုိပုန္းျမဳိ႕မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာစာေရး သင္တန္းကုိ သူတက္ခြင့္ရတယ္လုိ႕ ၾကားတာပဲ။ အခုခ်ိန္ထိေတာ့ တစ္ခါမွ သူနဲ႕မဆုံရေသးပါဘူး။ တပ္ၾကပ္ၾကီး ျဖစ္ေနျပီး အသက္ကလည္း ငယ္ေသးေတာ့ ေနာက္တစ္ဆင့္ ဗုိလ္သင္တန္းေျဖမွာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ သူ၀ါသနာပါတဲ့ ဒီစစ္တပ္ထဲမွာ ေနေနရလုိ႕လားေတာ့ မသိဘူး။ အငယ္ေကာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္လုိ႕ သိရပါတယ္။ စာေရးသူအတြက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ဘ၀အဆစ္ခ်ဳိးက သူ႕ဘ၀လမ္းေၾကာင္းနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ကုိ တိမ္းေစာင္းသြားေစခဲ့တာေပါ့ေလ။ သူသာ သိပၸံတြဲကုိ ယူခဲ့ရင္ အခုခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူ စစ္တကၠသုိလ္၊ နည္းပညာတကၠသုိလ္၊ ေဆးတကၠသုိလ္ တစ္ခုခုကေန ေက်ာင္းဆင္းျပီး အရာရွိတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပီးေပါ့ေလ။ အခုေတာ့ တပ္ၾကီးၾကပ္ အဆင့္နဲ႕ သူရည္မွန္းခ်က္ကုိ ဆက္လွမ္းရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အခက္အခဲေတြနဲ႕ဆုိေတာ့ ပုိပင္ပန္းရမယ္ေလ။ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းသည္ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းမြန္ျပီးသား လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တာမုိ႕ သူ႕ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ေအာင္ျမင္မွာပါ။ ေအာင္ျမင္ပါေစလုိ႕လည္း ကြ်န္ေတာ္ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္။
စာေရးသူ အေနျဖင့္ ဒီအေၾကာင္းအရာကုိ ဘာေၾကာင့္ေဖာ္ျပရသလဲဆုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကို အရမ္းေလးစားမိလုိ႕ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕တေတြဟာ ျပည္သူေတြျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲလုိျပည္သူေတြကေန တဆင့္ ကုိယ့္ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ေတြကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ရင္းနဲ႕ အလုပ္အကုိင္ေတြ ကုိယ္စီရွိလာၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အငယ္ေကာင္လုိ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးရွိတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြ ရွိေနဦးမွာပါ။ အဲလုိစိတ္ဓာတ္ ရွိတဲ့သူတုိင္းကုိ ကြ်န္ေတာ္ေလးစားမိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ရဲေဘာ္ျဖစ္ေနလဲ သူ႕အတြက္ကြ်န္ေတာ္ အျမဲတမ္းဂုဏ္ယူေနမွာပါ…။ တပ္မေတာ္သားေတြထဲမွာ တုိင္းျပည္ကုိလည္းခ်စ္တယ္… တပ္မေတာ္ကုိလည္း ခ်စ္တဲ့လူေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနေၾကာင္း ႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းမြန္တဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြ ရွိေနတယ္ဆုိတာကုိ စာေရးသူ၏ ေလးစားရပါေသာ သူငယ္ခ်င္းရဲေဘာ္ဘ၀ႏွင့္ တပ္မေတာ္ထဲ ၀င္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေလးကုိ ေရးသားေဖာ္ျပရင္း….။
NPNGMMP
